Edirne - Kavakli

Vorige week vrijdag, 11 juni, kwamen we aan in Edirne. De 12e zijn we begonnen met het echte markeerwerk, van de grens (Kapikule) naar de stad Edirne, maar daar was ik zelf niet bij door ziekte. Terwijl de rest bezig was met lekker lopen & pijltjes richting Istanbul spuiten heb ik welverdiend bijgeslapen om de volgende dag op en top fit te zijn voor de lange wandeling!

Zo begonnen we de 13e in Edirne aan onze wandeling. We waren met een grote groep, waar mij in het begin nog niet helemaal duidelijk was wie nou wie is (mijn vriendje Wouter is mee, schoolvriend Guy, Sedat die vorig jaar ook naar Istanbul had gelopen, Wytse die ik online heb ontmoet, maar verder alleen maar nieuwe mensen voor mij. Ter introductie - twee Brazilianen, Poti & Giovanni - heel blij & enthousiast, een Turkse man (Meftin? Zijn naam is mij nog onduidelijk) & later zouden nog meer mensen aankomen). Van de provincie liep er die dag ook nog een man mee, iemand die hoog zat in toerisme.

Dag 1: Heet. Er is een hittegolf in Turkije waardoor het dit jaar nog veel warmer is dan vorig jaar (toen we er eind Juli waren). De route kwam me nog bekend voor, hoewel het allemaal toch wel langer is dan je dacht. Alles komt je weer terug - het wandelritme, het gevoel als je weer een dorpje inloopt, de thee die je drinkt, en de bevolking... Het is vooral leuk om te zien hoe ik iedereen nog herken, wie de burgemeester was enzo. Ik word ook door hen herkent, hoewel toch minder vaak.

De route was nog hetzelfde als vorig jaar. Toen we de stad uitliepen hebben we over pijlen gespoten & stickers gehangen (allemaal van de Sultan's Trail), die de juiste weg naar Istanbul aangeven. Verder hebben we grote borden en gele pijlen die overal opgehangen worden. Het voelt leuk om zo betrokken te zijn bij het landschap, het toerisme (wij maken natuurlijk de route klaar voor de volgende wandelaars), maar ergens voelt het ook een beetje raar om zo hard je stempel te drukken in het traditionele landschap. Iedereen is verbaasd als je een dorp binnenloopt, omdat er nooit buitenlanders komen. Maar juist daarom, door de onvervuilde Turkse dorpjes, is de wandeling zo mooi.

Toen we aankwamen in het eerste dorpje was iedereen wel aan een pauze toe. Het was op het heetst van de dag (wat toen toch wel tegen de 40 graden aan zat) en we hadden er al een flink eind op zitten. Daar, in het cafe, hebben we een lange tijd zitten uitpuffen en thee drinken. Er was daar iemand precies een jaar eerder overleden, wat betekent dat volgens Turkse traditie je pilav eet (een soort rijst) met een zoet koekje. Het werd ook aan ons aangeboden, waardoor we toch een best lekkere lunch hebben gehad. Daarna de traditionele tomaten, worst, brood & de rest wat je uit het winkeltje hebt kunnen vergaren.



Het dorp daarna zou niet zo ver moeten zijn, en de weg ging via een prachtige route. Onder het aquaduct door, door de heuvels & de echte natuur (niet meer de weg, zoals op de heenweg). We hebben er echt wel van genoten, ik vond het heerlijk om daar weer te kunnen lopen. Jammer genoeg zijn we daar verkeerd gelopen & zijn we straal voorbij het dorp gelopen. We hebben in 1 keer naar het dorp daar nog na gelopen, wat toch vrij heftig voor je lichaam was (maar, niet te vergeten - prachtig stuk land). Van daaruit was het nog maar een klein stukje naar onze slaapplaats, Kavakli. We hebben daar onze tenten opgezet en gegeten in het cafe (waar het hele dorp voetbal zat te kijken), en 's nachts kwamen de herinneringeren aan de blaffende honden weer helemaal terug.