Kavakli - Buyukgerdelli

's Ochtends weer vroeg wakker en de tent inpakken. Sedat had een verrassing voor ons - we mochten interessante plekjes in de buurt langs achterop een trekker! We klommen er met z'n allen op en reden een eindje door de hobbelige velden. De trekker bracht ons naar een oude waterput (waar ik nog helemaal naar beneden geklommen ben via een roestig oud trappetje) & het begin van een riviertje, die ook via het aquaduct van de dag ervoor stroomde.

Daarna liepen we naar het dorp erna. Aangezien Sedat een beetje achter lag met Guy (die was een beetje ziek geworden) moest ik een beetje mijn Turks gaan oefenen, en heb ik zo beleefd mogelijk voor ons allen thee besteld. Toen ze mijn hakkelende Turks hoorden snapten ze wel dat het zo niet ging & haalden ze er een man bij die heus Nederlands kon praten! Hij had familie in Roermond wonen.

De tocht naar het dorp erna werd flink aantrekkelijker gemaakt door het feit dat er een enorm meer op de route lag, waar je lekker kon zwemmen. Ook nu was het alweer flink warm (verschrikkelijk heet!) en de aanblik van dat meertje lonkte ons. Toen we bijna bij het strandje waren (bijna bijna!) kwam er ineens een gendarmewagen die ons van de weg afplukte. Sedat hield ze even aan de praat & wenkte toen dat ik de auto in moest komen. 'Je vriendinnetjes wachten op je.'

De dienstplichtigen (jonge jongens) brachten me weer naar het vertrouwde Suloglu, waar we vorig jaar gepicknickt hadden op militair terrein (haha) en waar ik me zo vermaakt had met alle kleine kindjes. Daar werd ik opgevangen met thee, en al gauw kwamen inderdaad de meisjes van vorig jaar terug. Even druk als eerder, haha. Ze bleven heen en weer rennen met fruit, kuikentjes (!) en bloemen voor in mijn haar, terwijl ik in de tussentijd bezig was met een interessant gesprek voeren met de dienstplichtigen. Eentje sprak Engels, en die vertelde over zijn leven en zijn reizen. Al gauw kwam de rest van de groep ook terug & zaten we met z'n allen rond het picknickplekje.

Na Suloglu gingen we nog een stukje verder naar het laatste dorp. Hier wachtte Guy op ons, die echt ziek was geworden en al naar het eindpunt was gebracht. Hij had al heel wat vrienden gemaakt - veel oudere mensen in Turkije kunnen goed Duits spreken, en Guy had een hele groep oude mannetjes om hem heen waar hij al urenlang mee zat te praten. Eén van hen noemde Guy zelfs zijn kleinkind.

We hebben daar in het café ons gebruikelijke avondeten gegeten en gekampeerd op het veldje naast het café.

Edirne - Kavakli

Vorige week vrijdag, 11 juni, kwamen we aan in Edirne. De 12e zijn we begonnen met het echte markeerwerk, van de grens (Kapikule) naar de stad Edirne, maar daar was ik zelf niet bij door ziekte. Terwijl de rest bezig was met lekker lopen & pijltjes richting Istanbul spuiten heb ik welverdiend bijgeslapen om de volgende dag op en top fit te zijn voor de lange wandeling!

Zo begonnen we de 13e in Edirne aan onze wandeling. We waren met een grote groep, waar mij in het begin nog niet helemaal duidelijk was wie nou wie is (mijn vriendje Wouter is mee, schoolvriend Guy, Sedat die vorig jaar ook naar Istanbul had gelopen, Wytse die ik online heb ontmoet, maar verder alleen maar nieuwe mensen voor mij. Ter introductie - twee Brazilianen, Poti & Giovanni - heel blij & enthousiast, een Turkse man (Meftin? Zijn naam is mij nog onduidelijk) & later zouden nog meer mensen aankomen). Van de provincie liep er die dag ook nog een man mee, iemand die hoog zat in toerisme.

Dag 1: Heet. Er is een hittegolf in Turkije waardoor het dit jaar nog veel warmer is dan vorig jaar (toen we er eind Juli waren). De route kwam me nog bekend voor, hoewel het allemaal toch wel langer is dan je dacht. Alles komt je weer terug - het wandelritme, het gevoel als je weer een dorpje inloopt, de thee die je drinkt, en de bevolking... Het is vooral leuk om te zien hoe ik iedereen nog herken, wie de burgemeester was enzo. Ik word ook door hen herkent, hoewel toch minder vaak.

De route was nog hetzelfde als vorig jaar. Toen we de stad uitliepen hebben we over pijlen gespoten & stickers gehangen (allemaal van de Sultan's Trail), die de juiste weg naar Istanbul aangeven. Verder hebben we grote borden en gele pijlen die overal opgehangen worden. Het voelt leuk om zo betrokken te zijn bij het landschap, het toerisme (wij maken natuurlijk de route klaar voor de volgende wandelaars), maar ergens voelt het ook een beetje raar om zo hard je stempel te drukken in het traditionele landschap. Iedereen is verbaasd als je een dorp binnenloopt, omdat er nooit buitenlanders komen. Maar juist daarom, door de onvervuilde Turkse dorpjes, is de wandeling zo mooi.

Toen we aankwamen in het eerste dorpje was iedereen wel aan een pauze toe. Het was op het heetst van de dag (wat toen toch wel tegen de 40 graden aan zat) en we hadden er al een flink eind op zitten. Daar, in het cafe, hebben we een lange tijd zitten uitpuffen en thee drinken. Er was daar iemand precies een jaar eerder overleden, wat betekent dat volgens Turkse traditie je pilav eet (een soort rijst) met een zoet koekje. Het werd ook aan ons aangeboden, waardoor we toch een best lekkere lunch hebben gehad. Daarna de traditionele tomaten, worst, brood & de rest wat je uit het winkeltje hebt kunnen vergaren.



Het dorp daarna zou niet zo ver moeten zijn, en de weg ging via een prachtige route. Onder het aquaduct door, door de heuvels & de echte natuur (niet meer de weg, zoals op de heenweg). We hebben er echt wel van genoten, ik vond het heerlijk om daar weer te kunnen lopen. Jammer genoeg zijn we daar verkeerd gelopen & zijn we straal voorbij het dorp gelopen. We hebben in 1 keer naar het dorp daar nog na gelopen, wat toch vrij heftig voor je lichaam was (maar, niet te vergeten - prachtig stuk land). Van daaruit was het nog maar een klein stukje naar onze slaapplaats, Kavakli. We hebben daar onze tenten opgezet en gegeten in het cafe (waar het hele dorp voetbal zat te kijken), en 's nachts kwamen de herinneringeren aan de blaffende honden weer helemaal terug.