Kavakli - Buyukgerdelli

's Ochtends weer vroeg wakker en de tent inpakken. Sedat had een verrassing voor ons - we mochten interessante plekjes in de buurt langs achterop een trekker! We klommen er met z'n allen op en reden een eindje door de hobbelige velden. De trekker bracht ons naar een oude waterput (waar ik nog helemaal naar beneden geklommen ben via een roestig oud trappetje) & het begin van een riviertje, die ook via het aquaduct van de dag ervoor stroomde.

Daarna liepen we naar het dorp erna. Aangezien Sedat een beetje achter lag met Guy (die was een beetje ziek geworden) moest ik een beetje mijn Turks gaan oefenen, en heb ik zo beleefd mogelijk voor ons allen thee besteld. Toen ze mijn hakkelende Turks hoorden snapten ze wel dat het zo niet ging & haalden ze er een man bij die heus Nederlands kon praten! Hij had familie in Roermond wonen.

De tocht naar het dorp erna werd flink aantrekkelijker gemaakt door het feit dat er een enorm meer op de route lag, waar je lekker kon zwemmen. Ook nu was het alweer flink warm (verschrikkelijk heet!) en de aanblik van dat meertje lonkte ons. Toen we bijna bij het strandje waren (bijna bijna!) kwam er ineens een gendarmewagen die ons van de weg afplukte. Sedat hield ze even aan de praat & wenkte toen dat ik de auto in moest komen. 'Je vriendinnetjes wachten op je.'

De dienstplichtigen (jonge jongens) brachten me weer naar het vertrouwde Suloglu, waar we vorig jaar gepicknickt hadden op militair terrein (haha) en waar ik me zo vermaakt had met alle kleine kindjes. Daar werd ik opgevangen met thee, en al gauw kwamen inderdaad de meisjes van vorig jaar terug. Even druk als eerder, haha. Ze bleven heen en weer rennen met fruit, kuikentjes (!) en bloemen voor in mijn haar, terwijl ik in de tussentijd bezig was met een interessant gesprek voeren met de dienstplichtigen. Eentje sprak Engels, en die vertelde over zijn leven en zijn reizen. Al gauw kwam de rest van de groep ook terug & zaten we met z'n allen rond het picknickplekje.

Na Suloglu gingen we nog een stukje verder naar het laatste dorp. Hier wachtte Guy op ons, die echt ziek was geworden en al naar het eindpunt was gebracht. Hij had al heel wat vrienden gemaakt - veel oudere mensen in Turkije kunnen goed Duits spreken, en Guy had een hele groep oude mannetjes om hem heen waar hij al urenlang mee zat te praten. Eén van hen noemde Guy zelfs zijn kleinkind.

We hebben daar in het café ons gebruikelijke avondeten gegeten en gekampeerd op het veldje naast het café.